Şermin Sır

Bazen inleyen o hannanesin...


Minber, üç basamaklı inşa edilmişti. Efendiler Efendisi Hz Muhammed (s.a.v.) daha ilk hutbesini vermek için minbere çıkmıştı ki, "bir hamile devenin inleyişi" nağmesinde hıçkırıkla dolmuş ses işitildi. Nağme diyorum, ben o nağmeye ve hafakana kurban olurum. O nağmeye ruhum feda olsun. Efendimiz(s.a.v.) için ağlanır, hakiki ağlama budur. O hafakana ruhum feda olsun. Çünkü; O (s.a.v.)?un için dökülen gözyaşları ve hıçkırıklar boşa gitmez, gitmeyecektir...

Yeryüzünde ?efa?ın tek temsilcisi Efendiler Efendisi (s.a.v.), hemen minberden inerek o bulutlar gibi dolmuş olan Hannane?in yanına vardı.Bir çocuğu okşar gibi onu da okşamıştı.Kim bilir mübarek oğlu İbrahim? bu kadar okşayabilmiş miydi O Nur İnsan?

Mesele anlaşılmıştı,meseleye olağanca hassasiyetiyle vakıf olan(haberdar olan) Sahabe Efendilerimiz de hıçkırıklarına hakim olamamışlardı..Demek ki O (s.a.v.)?dan ayrı kalmak Cennetten uzak yaşamak gibi bir hayattı. O(s.a.v.)?u hayattayken tanımıştı,ayrı kalarak amansız talihsizlikle karşı karşıya da kalmak isteyemezdi...

Hannane Cenneti(s.a.v.)?den ayrı kalamazdı.Onu ancak Cennet hayatının teklif edilmesi rahatlatırdı.Efendiler Efendisi(s.a.v.) bunu da o masum kütüğe teklif etmişti..(Hayır hayır,ben ona kütük demekten bile acizim..Rasulullahın sırtını dayadığı her yere kıymet vermek lazım,kuru bir nesne bile olsa)..

Efendimiz(s.a.v.),Hannane?i sıvazladıktan sonra Sahabe Efendilerimize buyurdular ki ?ğer Hannane?in yanına gelip de onu sıvazlamasaydım,kıyamete kadar ağlayacaktı.?emek ki O(s.a.v.)?dan kısa bir müddet ayrılık bile kıyamete kadar ağlamaya eş değerde..Peki,tamamen ayrılık nasıl bir süreç ister, vicdanımıza affolunur